∆εν την πρόσεχα τα βράδια που γυρνούσε
στο φτωχικό µου το σπιτάκι την τρελή
ήταν γυναίκα µου η πανούργα και πουλούσε
το κορµί της σ’ άλλον η µπαµπέσα η πονηρή

∆εν µπορούσα να βαστάξω σαν την είδα
αγκαλιασµένη µ’ έναν άλλο στη γωνιά
µες στη ταβέρνα µπαίνω σαν την νυχτερίδα
και µες στη τρέλα µου την πλήγωσα βαριά

Ντροπιασµένος στη ζωή για µια µπεµπέκα
που µ’ έχει τάξει αγάπη αιώνια και χαρά
γραφτό µου ήταν να την κάνω εγώ γυναίκα
να µε τυραννά και να µε σέρνει στα δεσµά