Την αντάµωσα ένα βράδυ στην Αθήνα
και µεθύσαµε απ’ τα πρώτα τα φιλιά
Ήταν γλυκιά, ήταν ωραία, ήταν τσαχπίνα
και είχε µια τρελή τσιγγάνικη οµορφιά
µου κρατάει σκλάβα ακόµα την καρδιά

Ήταν η τρέλα µου, ήταν η ζήλια µου η µεγάλη
που µου κοµµάτιασαν την καλή της την καρδιά
και µια βραδιά µες στο µεθύσι της, στην παραζάλη
πήρε τα µάτια της και χάθηκε µακριά
και από τότε δεν την ξαναείδα πια

Είµαι ένοχος παραδέχοµαι εγώ φταίω
που σαν τύραννος της εφέρθηκα, σκληρά
και µια ζωή θα τυραννιέµαι και θα την κλαίω
χωρίς να βρω ποτέ καµιά παρηγοριά
θα τη ζητώ δεν θα τη βρίσκω πουθενά